In het gebied wat nu tussen de Melis Stokestraat en de Zwaluwstraat ligt, liep eens een brede sloot. Het gebied ten Noorden van de stad Utrecht was tot twee eeuwen geleden weiland met hier en daar een sloot. De sloot is nu gedempt, maar je kunt nog zien dat de bomen daar graag groeien: vier grote esdoorns toornen boven alle bebouwing uit.
Deze sloot was ooit de erfgrens van een boer. De stad leek ver weg. Het is 1573 en de pest waart alweer rond in Utrecht. Het lijkt erger dan ooit. De Tachtigjarige Oorlog woedt in alle hevigheid en de stad is vol vluchtelingen en ingekwartierde soldaten. Afgelopen jaar waren er wel vierduizend doden op ruim twintigduizend inwoners. De stedelingen zijn in paniek. Op zoek naar schoon drinkwater trekken ze steeds verder de stad uit en zo komen ze bij de sloot en het land van onze boer. Hij probeert met een hooivork alle mensen te weren. Hij wil de pest niet op zijn land. Zijn vrouw en kinderen zijn hem dierbaar. Dag en nacht waakt hij langs de sloot, schreeuwt verwensingen, vloekt en tiert. Hij is in paniek. Iedereen die probeert om het watertje over te steken takelt hij toe met zijn riek en duwt hem terug.

Zelfde plek, 430 jaar later. Elke keer als de vrouw achter in haar tuin werkt, wordt ze zo boos! Boos op alle mensen. Vooral achter in de tuin bij de hoge esdoorns. Eén van de esdoorn lijkt zelf wel een monster geworden. Waar de takken zijn afgebroken is een monsterlijk gezicht ontstaan. De vrouw moet zo hard werken en het lijkt allemaal voor niets… En als ze een vuur maakt in haar vuurkorf in de tuin, laaien de vlammen hoog op, zo hoog dat het haar bang maakt. Al jaren is er altijd wel iemand die aanspraak denkt te kunnen maken op dit gebied. Het gaat letterlijk over grenzen. Er is veel jaloezie. Ze wordt er akelig van. Zo kan het niet langer. Ze schakelt een helderziende in en die ziet de angstige en boze boer daar aan de sloot staan zwaaien met zijn riek! Al zijn er eeuwen voorbijgegaan, de pest is gevlogen, zijn gezin is overleden net als hijzelf, maar de geest van de boze boer dwaalt nog rond om iedereen van zijn land te verjagen. Ook de huidige bewoners…

De boer wordt verzocht zich naar het licht te bewegen en alle boosheid met zich mee te nemen. En nu is weer schoon en groeien er weer bloemen.

door N. Zonderhuis, Melis Stokestraat bewoner in de traditie van Melis Stoke